Μουσική που θεραπεύει

H δεκαετία του 1820 ήταν αναμφίβολα πολύ συναρπαστική για τους Βιεννέζους μουσικόφιλους. Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, ώριμος και απομονωμένος από τον υπόλοιπο
κόσμο λόγω της προχωρημένης κώφωσής του, στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά στο αγαπημένο του κουαρτέτο εγχόρδων δημιουργώντας έργα πρωτόγνωρης πολυπλοκότητας
και ομορφιάς. Ο μεγάλος του θαυμαστής Φραντς Σούμπερτ, έχοντας κερδίσει την αναγνώριση μέσω των υπέροχων τραγουδιών του, εμπλουτίζει το ρεπερτόριο της μουσικής
δωματίου με κάποια από τα σημαντικότερα έργα του. Το 1824 ο Σούμπερτ συνθέτει το 13ο κουαρτέτο του σε λα ελάσσονα που θα πάρει την επωνυμία «Ροζαμούνδη» λόγω της μελωδίας από την ομώνυμη σκηνική μουσική, που χρησιμοποιεί στο δεύτερο μέρος. Το 1825 ο Μπετόβεν παρουσιάζει με τη σειρά του το 15ο κουαρτέτο του, επίσης σε λα ελάσσονα, στο οποίο το τρίτο μέρος «Ιερή ευχαριστία ενός αναρρωνύοντος στη θεότητα, στον Λύδιο
τρόπο», είναι μια ειλικρινής κατάθεση από την ψυχή του μεγάλου μουσουργού μετά από μία σοβαρή περιπέτεια της υγείας του.